Fenerbahçe kendisine pek uğurlu gelmeyen bir deplasmanda 3 puanı 3 golle alırken şampiyonluk yolunda önemli bir engeli atlatmayı başardı...
Maçtan önce es-es taraftarınuı keyifle izlerken aklıma o takımın 1960 lardaki heyecan verici günleri geldi. Kırmızı şimşekler de o izlere uygun bir başlangıç yaptılar. 6. dakikada hızlı bir kontratakta Batuhan'ın golü bir kafa vuruşundan çok bir basketçinin şık smaçını hatırlattı bana. Ama geçen haftaki Bursa beraberliğinin de etkisiyle taraftarın kalbinin fazla sıkışmasına kaptan Alex izin veremezdi. Önce Caner'le girdiği verkaç, hemen ardından Niang'a adrese teslim yolladığı ara pasla sekiz dakikaya sığdırdığı iki asistle skoru 2-1 e taşıyıverdi.
Özellikle Caner'in yeni yerinde getirdiği hareketlilik ve Alex'in maestroluguyla sarı lacivertliler hücumlarını çok rahat bir akışla gerçekleştirmeye başladılar. Bu anlarda 21 ve 27. dakikalarda Alex'in vurduğu çok iyi kafa şutlarını Izvestia başarılı reflekslerle çıkarmasa maç baştan kopup gidecekti. Bu dakikalardan sonra sarı lacivertliler ortada top dolaştırırken dar alanda kısa paslaşmalarda abartıya kaçınca, kimi tehlikeli top kaptırmalar yaşadılarsa da, devreyi kontrollü şekilde 2-1 e taşıyabildiler.
İkinci yarıya her iki takım da hata yapmaktan korkarak temkinli başladılar. Niang 60. dakikada kontratağında egoistlik yapmayıp Alex'e topu yuvarlamadı. Oyunu orta sahada rölantiye alan Fenerbahçe adına 70. dakikada tarihi bir an yaşandı ve Lugano sarı kartını belki hayatında ilk defa kabul etti!

Maçın kırılma anı 75. dakikaydı. Batuhan'ın kafa şutu Volkan'a rağmen direğe çarptı ve dönen tehlikeli topta kaleyi bulmadı. Bu futbol tanrılarının kanaryayı koruduğu bir saniyeydi.
Aykut Hoca doğru değişiklikleri yaptıktan sonra dünyanın en iyi gol/dakika sayısı oranına sahip oyuncularından Semih, beliyle bilinçli bir 3. golü filelere bırakarak perdeyi indirdi.

TV de spiker "Alex-Niang-Semih beraber oynarken yalnız 3 gol atmışlar" diye ahkam kesti. Ben de ona soruyorum burdan: "Beraber kaç maç oynadılar ki?"...