Fenerbahçe galibiyet serisini bozmamak için, maçı kazanmaya mecburdu. Hem de kendisine çok ters gelen bir rakibe karşı... Futbolun kendine has farklı kurallarını bilmeyenler, “Belediye Trabzon’dan 6 yedi” diye rakibi küçümseme hatasına düştüler. Halbuki futbol her rakibe karşı yalnız sahada kazanılır.
Fenerbahçe, Daum’un inadıyla Güiza’yı ilk 11’e alarak yine sahaya 10 kişi çıktı. Futbol seviyesi Twente maçının üzerinde değildi. Orta sahada Cristian’ın büyük yetersizliğinin sürmesi, Sarı-Lacivertliler’i çok aksattı. Sarı Lacivertliler’de mücadele eden isimler; Bilica, Kazım ve biraz da Mehmet Topuz’du. Vederson’un frikik golü çok zamanında geldi. Çünkü bu takımın futbol kombinezonlarıyla gole ulaşması kolay değildi.
İkinci yarıda sezonun en formda ismi Kazım’ın sahadan çıkarken yuhalanması, Fenerbahçe seyircisinin büyük bir ayıbıydı. Daum, Güiza’ya sabrederken Selçuk’u almak için Topuz’u çıkardı. Semih’in ise 26 yaşında “kurtarıcı genç” rolünde olmayacağını ve bu formayı hak ettiğini herkes görmeli.
Maçın sonuna doğru Sarı-Lacivertli seyircilerin hakemle uğraşmaları, sanki harakirivari bir gol yeme provakasyonuydu. Fenerbahçe kazandı ama inandırıcı olamadı.
